Dyrektor: Przedewszystkim chce, abyście powiedzieli co było w waszym zachowaniu logiczne? Powiedzcie co, waszym zdaniem zrobiliście dobrze? Najpier zacznijmy od Juli. Co zrobiłaś zle? A co dobrze?

Kavi: Oni nic nie zrobili to ja poszedłem do lochu i do tego pomieszczenia!

Dyrektor: No właśnie! Nic nie zrobiła! Cały czas stała z boku... A, ty Mati. To także twoja wina!!! Ty także, choć pierwszy zrozumiałeś o co chodzi nie pomogłeś mu! Nie żuciłeś się w wir pomocy, nie. Wy uczyliście się zaklęć!!! Zrozumię Julię, która nie wiedziała o co chcodzi. Zrozumiem Kavi, bo poprostu ślepo wierzył że da rade. Był odwarzny. A, ty Mati!? Ty wiedziałeś wszystko, zanim wogule dotarliście na polane!!! I to ciebie najbardziej winię.

Kavi: Nie on także nic nie zrobił. Kara należy się tylko mnie.

Dyrektor: Ty, Kavi jesteś odważny. Mati i Julia nic nie mówią, a ty jednak ich bronisz. Takiego talentu się nie marnuje! Ktoś nauczy cię czarów, bo znasz tylko 1. Ja policze się z Julią i Matim. Gdy skończe zajme się też tobą.
Weszło 2 czarodziejów z szatami. Jeden Poszedł z Julią, Matikiem i Dyrektorem do lochów. Drógi został z tobą.
Czarodziej: Naucze czegoś to beztalęcie- wzkazał na Kavi.

Kavi: Beztalencie?!

Tak, jesteś nic nie wart. Najpierw pakujesz się w kłopoty, a teraz pozwalasz by twoja siostra i przyjaciel poszli na tortury!

Kavi: Tortury? Phi... Więc po co chcesz mnie uczyć zaklęć jak mówisz, że jestem beztalenciem?

Czarodziej zmarszył brwi. Nagle z lochów słychać krzyk Juli...

Kavi wybiegł z gabinetu i pobiegł do lochów.

Nagle jakaś magiczna siatka złapała i wciągneła do sali. Znów słyszysz krzyk, każdego z nich. Potem głosy rozchodzą się po pokojach chłopców i dziecząt. Teraz możesz iść, powiedział czarodziej.

Kavi: Jak coś się im stało to... Kavi wybiegł.

Odpisuj tam, gdzie poszłeś.